Kategori: Kutup Yıldızı

İran-İsrail savaşının teknik ayrıntıları üzerinde duracak değilim. Zaten tüm televizyonlarda “çarıklı erkan-ı harpler”e taş çıkartacak “sırıklı erkan-ı harpler”, şuraya bomba düştü buraya bomba düşmedi türünden ajans haberleriyle her türlü derin (!) analizi saat başı yapmaktalar. Ben bu savaşı niçin iki tarafın da kaybettiğine ilişkin iki anıyla yetineceğim. Birincisi İsrail’den. Arena…

Dünyada ve Türkiye’de bir süredir “Ben sana gösteririm!” yaklaşımı egemen. Diğer duyu yetileri ve becerileri, işitmek, koklamak, dokunmak, okumak, düşünmek bir yana bırakıldı, varsa yoksa göstermek! Hele siyaset dünyası, baştan aşağıya göstermeye dayanıyor. “Göstermelik” de diyebiliriz! Son dönemlere kadar görmenin en ikna edici yeti olduğuna inanılırdı. “Gözümle görmeden inanmam!” derdik,…

“Aile”nin geleceği tartışılıyor. Bu geleceğin pek parlak olmayabileceğine dair alametler belirdi: Evlilikler azalıyor, boşanmalar çoğalıyor, yeni doğumlar hızla düşüyor… Ciddi sorunlar var. Ne oluyor? Ne olacak? Ne yapılabilir? Moden evliliklerde, sonu boşanmaya kadar giden kavgaların çoğunun evdeki iş bölümüyle ilgili olduğunu biliyoruz. Yemekleri kim yapacak, çamaşırları kim yıkayacak, ortalığı kim…

Peki çocuklara ve yaşlılara kim bakacak? Gençlik yıllarımızda lokanta ve pastahane gibi yerlerde “Aile için ayrı yerimiz vardır” türünden levhalar görmek pek hoşumuza gitmezdi. Bunu bir tür ayrımcılık olarak görür, “Ne olmuş, bekarsak aç mı kalalım?” diye itiraz ederdik. Günümüzde durum tersine dönmüş durumda. Bırakın evliler için ayrı yerleri, evlenmiş…

İlk kitabım olan Türk Olmak Kolay Değil 1985 yılında yayınlanmıştı. Kitaptaki yazılardan birisi İkinci Dünya Savaşı öncesinde Almanya’dan Ankara’ya gelmiş bir üniversite hocasının öyküsünü aktarıyordu. Adamcağız kendisine gösterilen saygıdan ve sağlanan olanaklardan o kadar memnun kalmış ki, Türk vatandaşlığına geçmeye karar vermiş. Bir süre sonra Türk vatandaşı olarak maaşını almaya…

Posta günü sabırsızlıkla türkü yakan acemi askerler gibiydik. Ne zamandır, içinde güzel müjdeler olan mektubu bekliyorduk. Bugün, yarın… Ha geldi ha gelecek! Sonunda geldi: Savaş bitiyor! Terör örgütü PKK, 40 yıl ve 40 bin ölü sonra kendisini feshetti. Silah bırakıyor. Türkiye, barış için üzerine düşenleri yapacağını söylüyor. Mevsim barış mevsimidir.…

Gazetecilikte ayrıntılar önemlidir. Ancak, büyük resmi unutmamak gerekir. Ayrıntılar büyük resim içinde anlam kazanır. Çocukluğumda Bursa’da Heykel’in arkasındaki evin bahçesinde karıncaları seyretmeyi çok severdim. Telaş telaş bir yerlere koşturur, selamlaşıp yollarına devam ederlerdi.. Ama nereye gittiklerini bilemezdim. Ta ki rotalarını takip edip yuvalarını buluncaya kadar. O zaman anlamaya başlardım ki…

Gençlerden söz ediyorum. Çoğu üniversiteli, bir kısmı liseli, bir kısmı üniversiteyi bitirmiş ama işsiz… 19 Mart darbesi ertesinde şaşırtmışlardı. Üniversite kampüslerinde, meydanlarda, sokaklarda… Özgürlük ve adalet sloganları atarak yürüyorlardı. Zaman zaman polislerin üzerine yürüyorlardı. Bunu onlardan hiç beklemiyordum. Onları ekran baykuşlarından ibaret sanıyordum. Gazete, dergi, kitap okumadıklarını bildiğimden siyasetle bir…

Geçen haftanın son üç gününü Bodrum’da geçirdim. Başta maestro Can Çinte, bizim adalılar dünyanın herhangi bir yerinde bir müzik ve sirtaki festivali düzenlediklerinde beni de çağırıyor, “halk danslarının niçin kır çiçeklerine benzediğine dair” bir konuşma yaptırıyor ve şiir okutuyorlar. Hep de güzel yerlere gidiyorlar. Şikayetçi değilim. Bu kez de Bodrum’daydılar.…